Studeren in de poolnacht

1 december 2019 - Longyearbyen, Spitsbergen en Jan Mayen

De laatste maand was het radiostilte; de tentamens vergden alle concentratie en tijd. De poolnacht maakte het studeren er niet makkelijker op. Als het thuis in Nederland donker werd, betekende het dat de avond was aangebroken en dat het leren voor die dag ten einde kwam. Maar hier, hier ben je voor het gevoel de hele nacht door aan het halen, zo pikkedonker is het! Gelukkig was er ook een boel groepswerk te doen, dus ik was niet helemaal in sociaal isolement. Om een lange drie weken kort samen te vatten; een essay, een schriftelijk tentamen, een poster presentatie en een mondeling tentamen heb ik allemaal overleefd. Vooral de poster presentatie was een opluchting, want wat had mijn projectgroep hier hard voor gewerkt. Trots op ons resultaat en fantastisch om terug te kunnen blikken op al ons veldwerk.

Term project group

Ik ben in de afgelopen maand ook maar één keer wezen wandelen om nog een ijsgrot te bezoeken. Dat was begin november, toen het midden op de dag nog schemerde en je nog het een en ander kon zien. Het was die dag bijzonder koud, en ik was zo hard bezig mezelf warm te houden, dat ik niet zo heb kunnen genieten van de omgeving als normaal. Inmiddels is het zo donker dat ik me niet comfortabel genoeg voel om buiten te lopen, wetende dat eventuele ijsberen nu moeilijk te spotten zijn. En daarnaast wandel ik graag voor het uitzicht, en dat is nu ver te zoeken. Ik moet wel ergens mijn energie kwijt, maar gelukkig kan de sporthal me dat bieden. Heerlijk om even frisse neus (lees: bevroren snot…) te halen voor die 20 minuutjes dat het lopen naar de sporthal duurt. Bevroren wimpers, gevoelloze billen, pijnlijke wenkbrauwbogen; dat hoort er allemaal bij als het -20 °C is. Daarnaast spring ik nog steeds met evenveel enthousiasme als een vijfjarige in de sneeuw en ik verwonder me al gauw om de hoeveelheid sneeuw of de prachtige vormen gebeeldhouwd door de wind.

Temperatuur

Ik kijk er inmiddels niet meer van op dat het midden op de dag donker is, maar de zon is wel een groot gemis. Ik ben bang dat fanatiek vitamine D pillen slikken de vermoeidheid niet heeft weggenomen, maar dat is natuurlijk ook een deel van de ervaring om in het hoge noorden te leven. En een leven op Spitsbergen, ik kan me het even niet meer anders voorstellen. Dus om mezelf voor te bereiden op de acclimatisatie, probeer ik me de laatste dagen Nederland in te beelden.

Lopen op een stoep, in plaats van asfalt of aarde. Geen knisperend of piepend geluid van de sneeuw. Geen bezoek van het noorderlicht. Temperaturen boven 0 °C , dat is gewoon zomers. Wat zal ik wel niet zweten op de fiets... Fietsen! Kan ik dat nog wel? Maar wacht eens, ik moet ook nog met openbaar vervoer. Dan zie ik misschien wel meer mensen op een dag dan in een maand hier in Longyearbyen. Bah, zo veel mensen! En geen berg te bekennen. Of nouja, misschien dat de Utrechtse Heuvelrug toch een soort vervanging kan zijn. En in plaats van rendieren grazen daar schapen!

Maar aan de andere kant… Ik hoef eindelijk geen geweer meer te dragen als ik wil wandelen. Ik hoef me niet aan te kleden alsof ik op een Noordpoolexpeditie ga als ik een stukje moet lopen. Verse groenten zullen een normale prijs hebben. Er ligt kwark in de supermarkt! Ik kan weer kajakken, want de scheg raakt niet bevroren. Ik kan de zon weer zien! Ik heb me de afgelopen weken meermaals ingebeeld hoe ik Schiphol uit zou lopen en dan mijn gezicht zou kunnen verwarmen aan de zon. Het zou me niets verbazen als het een grijze dag zal zijn in Nederland aankomende 7 december, maar zelfs dát beetje licht zou me al blij maken. Maar bovenal, ik kan eindelijk mijn familie en vrienden weer een knuffel geven. En daar kijk ik misschien nog het meest naar uit!  

Foto’s

6 Reacties

  1. Jacqueline:
    1 december 2019
    We ontvangen je met open armen! We kijken naar je uit! Dikke knuffel!
  2. Diny van de Weerd:
    1 december 2019
    Beste Karlijn, ik heb genoten van je mooie verhalen en rijke ervaringen. Nog een kleine week en het zit er weer op. Goede reis naar huis en hartelijk dank voor het mogen lezen van je verslagen.
  3. Ronald:
    1 december 2019
    Wij kunnen ook niet wachten om jullie weer te zien! Maar ik zal je verhalen wel missen.
  4. Patrick:
    1 december 2019
    Hoi Karlijn, bedankt voor je mooie verhalen. Ik ga ze missen, maar aan de andere kant zijn wij zeker blij je binnen kort weer te zien. Een hele goede reis en geniet nog van de laatste dagen. Groetjes vanuit het Noorden. O nee, van jou uit nog het Zuiden!
  5. Joke&Konrad:
    2 december 2019
    Hoi grote nicht,
    bedankt voor je onderhoudende verhalen: je liet ons meegenieten van een totaal andere wereld dan ons kikkerlandje! Zorg, dat je heelhuids terugkomt, maar bovenal: geniet van de laatste periode op Spitsbergen! welkom terug!
  6. Mirjam Van Tuil:
    19 december 2019
    Ooo je bent weer thuis!! Ik had je laatste blog helemaal gemist! 😕 Bedankt voor je mooie blogs ik heb helemaal mee geleefd. Hoop je snel weer te zien. Liefs Mirjam