Into the wild

De dagen vliegen inmiddels voorbij en ik weet allang niet meer wat wanneer is gebeurd. Deze blog zal daarom waarschijnlijk geen enige vorm van chronologie bevatten, maar weerspiegelt natuurlijk wel mooi de dagen die indruk op me hebben gemaakt. De meest indrukwekkende dag van afgelopen tijd was uitzonderlijk bijzonder, zodanig dat ik af en toe mezelf ervan moet overtuigen dat het echt was. 

Ik kon na mijn kajakcursus niet wachten tot ik weer het water op kon, maar wilde dit niet alleen doen om veiligheidsredenen. Vorige week donderdag had ik eindelijk een medecursist en klasgenoot kunnen meeslepen naar de kajakloods om een rondje te peddelen in het fjord. Niet moeilijk, niet bijzonder gek, niet bijzonder mooie omgeving, gewoon even buiten zijn. Dat veranderde echter gauw toen we ons rondje ten einde wilden brengen en een groeiende groep mensen zagen verzamelen op het strand. Hier in Longyearbyen betekent dat over het algemeen dat er iets interessants te zien valt in het water, dus op onze hoogste peddelsnelheid probeerden we te achterhalen wat er te zien viel (terwijl ik ondertussen duimde dat het niet om een ijsbeer ging). De witte vormen die in eerste instantie leken op de branding van brekende golven, bleken zowaar beluga walvissen te zijn. Vanuit onze kajak hadden we VIP-tickets, eerste rij, voor een uur durende show, inclusief geluiden en gebruik van de spuitgaten en nerveuze momenten wanneer ze wel heel erg dichtbij kwamen. Dan realiseer je je dat een 4 m walvis, op papier in vergelijking met andere walvissen klein, erg groot is in het echt. Wederom een momentje van realisatie hoe klein en nietig als mensen wij zijn. Uiteindelijk konden we er minstens 30 tellen en werden we meerdere malen verrast als we dachten dat ze toch echt weg waren. Wat een avontuur, en dat recht voor de deur. 

Een klein beetje schuldig voelde ik me achteraf wel, ik heb namelijk een aantal weken geroepen dat ik beluga’s ontzettend lelijk vond. Waarom? Ze doen me op een of andere manier denken aan de Fiat Multipla; het gekke bolle hoofd heeft wat weg van de bolling op de motorkap. Onterecht natuurlijk, het zijn eigenlijk fantastisch coole beesten!

In de vorige blog had ik beloofd een update te geven over de status van ons meetstation, die een paar dagen onbereikbaar was vanwege nieuwsgierige ijsberen. De eerste dag dat we weer konden, verliep dan ook met enige behoedzaamheid. Het begon al direct met het feit dat we waren vergeten ons veldwerkformulier in de juiste doos te plaatsen; zonder formulier geen verzekering in geval incidenten. Na een kwartier wandelen vloog er aan de andere kant van de vallei een helikopter voorbij, wat ongeveer gelijk staat aan een ijsbeer waarneming. Alle witte vlekken in het landschap waren reden voor argwaan, en geloof me, dat zijn er veel. Vlak voor de ingang van onze eigen vallei, zagen we een grote witte vlek en onmiddellijk liepen we en paar meter achteruit met ons hart kloppend in de keel. We hadden allemaal te slechte ogen dus uiteindelijk hadden we een camera nodig zodat de ingezoomde afbeelding kon bevestigen dat het om twee witte rendieren ging... Na herstel van de schrik bij ons station aangekomen, konden we eindelijk de batterij checken, maar dat bleek niet onze zorg te hoeven zijn. Nog erger, de druksensor bleek al twee weken onzin te hebben geregistreerd... Dit betekende dat we het station opnieuw moesten vervangen, wat nogal wat sjouwwerk is. Daarom besloten we de professor te bellen, maar vanwege geen bereik moest ik 100 meter de vallei uit lopen. Met geweer, in mijn eentje, stond ik daar toen ik twee rendieren voor me weg zag rennen en het geluid hoorden van een helikopter die wel erg dichtbij was. Twee signalen die niet erg gunstig zijn, dus toen ik achterom keek zag ik mijn veldwerkpartners enigszins in paniek naar mij kijken. Het volgende moment vloog er een helikopter direct boven mijn hoofd voorbij, ik kon de wind van de propellers voelen. Het zag er waarschijnlijk behoorlijk episch uit, want inmiddels had ik het geweer al in mijn handen en was ik er klaar voor om het een en ander neer te knallen. Echter, ik had geen ijsbeer gespot tussen de rendieren en de helikopter, en het leek me sterk dat de helikopter wegvloog voor de ijsbeer. Met trillende handen kon ik teruglopen en mijn overleving vieren! Het deed me goed te horen dat mijn veldwerkpartners vonden dat ik zo kalm gereageerd had, maar in alle eerlijkheid had mijn hartslag wel boven de 300 kunnen wezen. 

Zoals jullie vast is opgevallen, staat deze week in teken van de Global Climate Strikes. In het arctische gebied is de temperatuurstijging inmiddels twee keer zo hoog als het wereldgemiddelde en zijn de gevolgen voor de meeste vaste bewoners al direct zichtbaar. Ik vond het belangrijk om mee te lopen, gezien ik niet voor niks op UNIS glaciale gebieden bestudeer in relatie tot klimaatverandering. Een beetje hypocriet is het overigens wel, realiseer ik me, gezien ik hier met het vliegtuig naar toe ben gevlogen, energie gebruik van een kolenmijn en het eten eet wat hier naartoe verscheept moet worden. Niet bepaald milieuvriendelijk... Aan de andere kant probeer ik te minimaliseren waar het kan door het nemen van korte, niet al te warme, douches, de verwarming laag te zetten (die helaas wel permanent aanmoet vanwege het gevaar van bevriezen van leidingen) en geen vlees te eten. Voor de klimaatmars had ik de avond ervoor met andere enthousiaste kinderen, jongeren en studenten verzameld om spandoeken en protestborden te maken. Op de dag zelf bleek mijn bord populair bij de media, en hoewel dat natuurlijk heel tof is, probeerde ik mijn eigen hoofd te verschuilen achter het bord. Geloof niet dat de cameraman van Skynews dat makkelijk accepteerde, hij bleef de camera maar verschuiven, maar dat truukje kon ik gelukkig ook! Ik heb geen beelden van mezelf terug gevonden, maar wel van ons als groep op Skynews onder de titel “Climate protests reach remote spots”. Ik maak me geen illusies dat we afgelopen vrijdag iets hebben veranderd, maar ik hoop dat het een druppel is die binnen afzienbare tijd de emmer zal doen overlopen. 

Daarnaast heb ik een nieuwe hobby opgepakt met Martijn: lindy hop! Het is een Afro-Amerikaanse dans die ontstond in de jaren dertig, met invloeden uit jazzdans, tapdans en charleston. Twee phd’ers bieden gratis beginnerslessen aan in de kantine van UNIS, ideaal voor ons. Het is behoorlijk anders dan wat ik gewend ben, maar je krijgt er ontzettend veel energie en blijdschap van. Je verwisselt ongeveer elke paar minuten van partner, dus je leert meteen nieuwe mensen kennen. Gezien Martijn leidt en ik volg hebben we allebei een andere set mensen ontmoet, het grappige is dat je nooit allebei met dezelfde persoon heb gedanst en dus je danservaring niet kan vergelijken. Overigens een totaal nieuwe ervaring om te moeten volgen; je partner bepaalt de volgende beweging en dat leren aanvoelen is iets nieuws. En helemaal gezien ik danservaring heb en de meeste leiders niet, dan moet ik (en mijn innerlijke feminist) mijn best doen het roer niet over te nemen!

Het daglicht neemt nu bijna met een halfuur per dag af, maar ik denk dat lindy hop de ideale hobby is voor de donkere poolnachten. En als ik dan ook het noorderlicht mag aanschouwen, dan ben ik helemaal tevreden.