Winter is coming...

Langzaam verandert het landschap om mij heen; het wordt kouder en de dagen worden korter. Het was op een manier zo rustgevend om dagen met 24 uur licht te hebben, want het betekende dat je op elk moment van de dag kon doen wat je wilde. Midden in de nacht wandelen? Geen probleem! Nu het daglicht met zeker 20 min per dag verdwijnt, voel ik de druk om van het licht gebruik te maken zolang het er is. Dit betekent zoveel mogelijk wandelingen in de week proppen; ontzettend vermoeiend. Daarom ben ik met een afkick-programma begonnen, want mijn hypermobiele lichaam houdt zich met steeds grotere moeite bij elkaar. Dus in plaats van vermoeiende activiteiten, bezocht ik bijvoorbeeld een expositie in het museum naast UNIS. Glaciers on the Move bestond uit een fotoserie van surging glaciers, gletsjers die kortdurig met enorme snelheden bewegen (tientallen meters per dag)  en waarvan hun front zich uitbreidt. Naast mijn interesse voor de wetenschappelijke achtergrond, kon mijn interesse voor kunst de composities alleen maar nog meer waarderen.

Een uitzondering maak ik voor inspannende activiteiten die me een gletsjer laten bewonderen: ijsklimmen. Een paar klasgenoten zijn ervaren klimmers en onder hun begeleiding kon ik een smeltwatergeul in klimmen/abseilen. De prachtige structuren, de intense kleuren, de golvende patronen: zo ontzettend gaaf! In dit soort omgevingen kan ik mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik zo’n interessante studie heb gevonden. Na het aanbidden van de gletsjer zouden we gaan oefenen met het klimmen omhoog. Gezien we met meer mensen waren dat we materiaal hadden, was het heen- en weer gooien van tuigen, helmen en stijgijzers. Een van de ervaren klimmers dacht vanwege het gedoe wel even naar beneden te kunnen gaan zonder stijgijzers en helm. Ongeluk zit in een klein hoekje; hij gleed uit, viel naar beneden en kwam met zijn arm en hoofd ongelukkig op het ijs terecht aan de overkant van de tunnel. Godzijdank remde het “klimsysteem” voordat hij de grond raakte, maar het had in de eerste plaats überhaupt niet los mogen gaan. Hevig geschrokken, maar bizar genoeg had hij alleen een snee in zijn wang, een dik oog en achteraf waarschijnlijk een gebroken rib. Van ijsklimmen kwam het daarna niet meer, maar dat vond ik niet zo erg; ik was net zo hard geschrokken. We kunnen van geluk spreken dat het bij een wijze les is gebleven!

Ik schrok toen afgelopen week een klasgenoot aangaf dat er geen direct zonlicht meer in de vallei zal schijnen, vanwege de combinatie van de lage zon en de bergen. Ik dacht dat ik nog tot eind oktober had! Een groot voordeel van het verdwijnende daglicht is echter het verschijnen van het bijzondere noorderlicht. Er waren al behoorlijk wat mensen die prachtige foto’s hadden gestuurd van het verschijnsel, maar die daarvoor om 2 uur in de nacht buiten stonden… Ik hou van mijn slaap, dus het komt me erg goed uit dat ik hetzelfde nu om 10 uur in de avond kan aanschouwen en over paar weken “overdag”. Zodoende rende ik afgelopen week direct naar buiten toen er op Whatsapp een “auroraaaa!!!!”-bericht werd doorgestuurd. Vanwege de lichtvervuiling van Longyearbyen is het lastig om een plek te vinden waar dat geen probleem vormt, maar uiteindelijk hadden we op het strand een plek kunnen vinden die enigszins werkte. Ik moet toegeven dat mijn allereerste moment dat ik het groene noorderlicht zag, wat teleurstellend vond. Ik moest moeite doen om het te zien, het was heel vaag. Op de camera’s bleek het vervolgens een heus lichtspektakel. Niet cool; de ervaring zou gaver en echter en mooier moeten zijn dan het gene wat is vastgelegd op de film. De vage groene vlek werd echter steeds helderder en breidde zich uit over de hemel. Toen ik het op gegeven moment kon zien bewegen, pilaren omhoog zag gaan in de lucht en zelfs wat paarse kleuren kon ontdekken; ja, toen heb ik toch even staan juichen. Het blijft nog steeds spectaculairder op de foto, maar ik werd gerustgesteld dat het zo wel echt is zonder lichtvervuiling. Misschien dat we nog een keer een nachtwandeling gaan ondernemen naar het plateau (500 m boven zeeniveau); dan is de ervaring net zo spectaculair als de foto.

Het studeren gaat ondertussen door. Ik heb nu in twee maanden al meer geleerd dat in de twee jaar van mijn bachelorstudie. Dat komt echt door de combinatie van theorie en praktijk in de vorm van veldwerk en laboratoriumwerk. Afgelopen week was daar het ideale voorbeeld voor: permafrost week! De eerste twee dagen hadden we hoorcolleges van een professor uit Engeland, een expert op het gebied van permafrost en alles gerelateerd. Woensdag gingen we vervolgens het veld in om in de permafrost te boren. Zelfs met hulp van een boormachine, was dit behoorlijk zwaar. Uiteindelijk hingen/zaten we met alle vijf de teamleden aan/op de boormachine, terwijl de boor er millimeter voor millimeter in ging. Al dat harde werk terwijl er soms helemaal niks uit kwam of alleen maar modder in plaats van bevroren grond. Mijn eigen groep moest zelfs twee keer van locatie veranderen, niet heel goed voor ons zelfvertrouwen. Uiteindelijk hadden we maar twee geschikte boorkernen, maar de professor was bijna blij met één groep waar het niet gelukt was: “dat weerspiegelt pas echt goed hoe veldwerk is”. De volgende dag begonnen we met het analyseren van onze boorkernen (van een andere groep kregen we er wat gedoneerd) in de zogenaamde Cold Labs. Dit zijn ruimtes waar de temperatuur -5 graden Celsius is, zodat de boorkernen niet smelten tijdens het beschrijven van de cryostructuren. Ik had mezelf nog nooit zo dik ingepakt, zelfs niet voor veldwerk buiten. Een groot sneeuwmobielpak over twee broeken, wollen ondergoed, trui en donsjas was gelukkig net voldoende. Voor de analyse moesten de boorkernen eerst doormidden gezaagd worden. Ik heb nog nooit een cirkelzaag gebruikt (met zo’n mooi uitzicht op de verlichte, besneeuwde bergen); voor elke keer een eerste keer. Met alle boorkernhelften begaven we ons vervolgens in de Cold Labs. De zware deuren waren wel wat benauwend, soms kreeg ik ze niet eens open terwijl ik met mijn volle gewicht duwde. Stel je voor, woon je in Spitsbergen en vries je dood in een Cold Lab… Ik voelde me dus wel bevrijd toen we na een aantal uur eindelijk alle boorkernen hadden beschreven! De dag erop volgde een lange dag in het normale lab, waarin we samples namen van de boorkernen om de ijsinhoud en sedimentkorrelgroottes te analyseren. Ik was helemaal klaar met het keer op keer zeven en geduldig wachten op samples die aan het drogen waren in de oven. En dan denk je, die arme studenten hebben wel wat rust verdiend in het weekend, toch? Tsja, maandagochtend moesten we onze resultaten presenteren en dat betekent dat we alle data dit weekend nog moesten interpreteren. Het leven van een student in Spitsbergen is vermoeiend, maar het is het zo ontzettend waard!