Mijn meest noordelijke...

De eerste keer dat ik een weekend heb overgeslagen wat betreft het lanceren van een blog, maar met een goede reden: het volgen van een kajakcursus waar ik al drie weken geprobeerd had binnen te komen. De basiscursus was verdeeld over twee dagen en was verplicht indien je zelf op pad wilde met de kajaks van de plaatselijke kajakclub. En dat wilde ik natuurlijk wel, want het gebeurt niet vaak dat je de kans hebt om in arctische wateren te peddelen! Met acht man en twee instructeurs verzamelden we op de zaterdagochtend, om te beginnen met het bekijken van alle uitrusting en het bespreken van het weer. Gelukkig gingen we daarna, dik ingepakt in wol, droogpak en neopreen, op pad met de kajaks. Eerst kregen we wat algemene basis peddeltechnieken aangeleerd, die mij allemaal bekend voorkwamen natuurlijk. Vanwege de stevige wind was dat toch even aanpoten en met knarsende tanden vooruit (of achteruit, onze instructeur vond het volgens mij prachtig om ons de hele haven achteruit te laten ontdekken). Het was ook niet de eerste keer dat ik een zogenaamde “buddy-rescue” of “self-rescue” heb moeten uitvoeren. Echter, het lieflijke water van onze Rijn is toch wat anders vergeleken met het woeste Adventfjord. Het koude water zorgt er in ieder geval dat je niet loopt te treuzelen wanneer je terug de kajak in probeert te klimmen. 

Dag één was naar wens verlopen, maar ik keek er naar uit om echt een tour te maken rond het fjord. Daar was de rest van de groep het mee eens en zodoende gingen we zondag pas echt op pad: naar de overkant van het fjord! De instructeur had enthousiast een geweer meegenomen, maar was de bolt vergeten... Dit betekende vanwege het ijsberengevaar dat we niet konden aanmeren, maar dat maakte het avontuur niet minder leuk. Vanwege mijn ervaring met kajakken in Nederland had ik toch een voorsprong op de rest qua peddeltechniek. Het deed me stiekem wel erg goed om alle sterke jongens in de groep met gemak te kunnen inhalen, en dan te kunnen claimen dat ik nog lang niet moe was. Beetje valsspelen, hè?  Daarnaast kan ik een nieuw record op mijn naam schrijven: de meest noordelijke eskimorol van de Wageningse kajakclub (en ja, het was geen halve rol). Helaas ben ik sindsdien wel verkouden... 

Aan het einde van de dag kon ik mijzelf de trotse eigenaar van de Noorse wetcard noemen: een certificaat waarmee ik terecht kan bij Noorse kajakclubs en degene in Longyearbyen. Ik kan niet wachten tot ik er weer op uit kan! 

(Ohja, ik kan ook officieel aankondigen dat ik met mijn kajakcursus voor het eerst in mijn leven gespijbeld heb. Vanwege de weersomstandigheden was er een veldwerkdag afgezegd en verplaatst naar de zaterdag, maar ik vond kajakken net even wat belangrijker.)

Vorige week woensdag hadden we een gave veldwerkdag waarin we met open boten richting Tunabreen vertrokken, een gletsjer die uitmondt in zee en zich met een behoorlijke snelheid verplaatst (meters per dag, onderhevig aan een zogenaamde surge). De boottrip duurde twee uur, waardoor een dik werkpak noodzakelijk was om ons warm te houden. Op de heenweg werden we nog verrast door een staart van een bultrug walvis, gillen dat we deden! Dat hoge gekrijs zorgde er waarschijnlijk voor dat het bij die eenmalige vertoning bleef. Aangekomen liepen we zo’n drie uur rond om de landvormen te bekijken, terwijl we af en toe verrast werden door het enorme gebulder van afkalvende ijsbergen. Het strand kan ik alleen maar beschreven als een ijsberg kerkhof; grillige stukken ijs die zijn aangespoeld, een prachtig tafereel. Ik denk oprecht dat ik er uren had kunnen staan om van het uitzicht te genieten, ware het niet dat ik dan waarschijnlijk onderkoeld geraakt was.

Mijn verblijf in Spitsbergen klinkt als een groot avontuur (en dat is het ook wel), maar de werkdruk van de studie is ook aanwezig. Op veldwerk gaan, artikelen lezen, een kaart maken van de omgeving op GIS software... Aankomende weken staat het meeste in teken van nieuwe veldwerktechnieken (momenteel met de focus op water). Zo leerden we meetstations in elkaar zetten; alle gekleurde draadjes geven je het gevoel dat je een bom aan het ontmantelen bent (vet cool). We verzamelden watermonsters op verschillende plekken om de scheikundige inhoud te analyseren in het lab. Labwerk is overigens niet mijn ding, aangezien ik aardig nerveus word van meldingen als “pas op, deze concentratie zoutzuur brandt tot op je bot als je knoeit” of “zorg ervoor dat je dit niet inhaleert, daar kan je kanker van krijgen”. Toch is het wel cool om te zien wat er allemaal in het water zit en hoe je dat kan relateren aan de omgeving.

Ondertussen waren de ouders van Martijn ook nog op bezoek, waarmee we twee gave wandelingen hebben ondernomen. De eerste wandeling in de sneeuw, wat toch wel een indrukwekkend landschap creëert en tegelijkertijd een vermoeiende klim en spannende daling. Op de valreep heb ik nog een persoonlijk record gevestigd: de meest noordelijke sneeuwengel. De tweede wandeling was naar de Longyeargletsjer, waar prachtige lagen zichtbaar waren in het ijs en het smeltwater als een meanderende stroom zich ingesneden heeft in het ijs. Daar kan ik zo enthousiast van worden! Daarnaast hebben we een grote voorraad Hollandse lekkernijen mogen ontvangen, heerlijk om de zo gemiste krentenbollen te proeven en mijn broodje appelstroop te kunnen eten. 

Verder kregen we deze week de melding dat er meerdere ijsberen op verschillende plekken waren gesignaleerd, toevallig precies op de plek van mijn veldwerkproject. De logistiekafdeling verbood ons daarom om te gaan (en terecht), waardoor we de batterij van de datalogger niet hebben kunnen vervangen. Afgelopen nacht en ochtend heeft het hard geregend, dus zorg nummer twee is dat de datalogger weer is weggespoeld. Morgen mogen we weer op pad gelukkig, hopelijk valt het allemaal mee. To be continued...