Aangekomen!

De eerste nacht in Spitsbergen is alweer een feit! Hoewel, nacht...? In mijn hoofd is de betekenis van de nacht onlosmakelijk verbonden met de afwezigheid van licht, maar ik vermoed dat ik nog aan deze definitie moet schaven. Het voelt in ieder geval surrealistisch als je naar buiten kijkt om half twaalf in de avond en er geen enkel verschil te zien is qua licht ten opzichte van drie uur in de middag. 

Mijn kamer is fantastisch, alleen al vanwege het uitzicht op de lokale kajakclub en prachtige gletsjers in de verte. Tot mijn grote vreugde verkochten ze plantjes in de supermarkt in Longyearbyen, dus van binnen ziet de kale kamer er nu ook gezelliger uit, tezamen met kaarten van thuis, mijn mooie deken uit Schotland en een aquarel uit Frankrijk. Ik voel me er nu al thuis! 

Op de universiteit kreeg ik bij het inchecken direct mijn eigen pas en moet ik toegeven dat ik me stiekem heel erg cool voelde. “Student Arctische Geologie”, dat ben ik! Die pas is trouwens van levensbelang als er een cruiseschip aanmeert met 5000 man aan boord, zoals vanochtend. De universiteit gaat dan op slot voor alle nieuwsgierige toeristen die Longyearbyen overspoelen en foto’s willen maken van hardwerkende studenten in de bibliotheek (Joost mag weten waarom?!). Zelf kan je er gelukkig nog in met je eigen pas en pincode. 

De supermarkt is een verhaal op zich. Het is verbazingwekkend hoeveel ze hebben; ijsbeerknuffels, camera’s, speakers, ijsbeerkerstballen, kattenvoer (voor de enige kat op heel Spitsbergen, geen grapje!), nepijsbeervachten, parfum, ijsbeerbeeldjes, noem het maar op en helemaal niet voor een gekke prijs. De afdeling groente en fruit zal ik echter niet bezoeken als je hartproblemen hebt. De meest pijnlijke koop was een courgette voor omgerekend 10 euro. Een bakje druiven voor 6 euro hebben we maar laten liggen.

Toch maar bezuinigen op groente en vier maanden leven op bruine bonen? Of solliciteren voor een baantje bij de universiteitsbibliotheek... Dat lijkt me een leuk baantje, want ik zal me nooit vervelen in de secties “gletjers”, “permafrost” en “glaciale geologie”. Aan de andere kant ben ik bang dat het teveel van mijn vrije tijd snoept en ik niet genoeg kan genieten van de bijzondere omgeving hier. Dilemma’s... 

Momenteel zitten we trouwens opgesloten in Longyearbyen, want zonder geweer kan je de stad niet veilig verlaten. Ik kan niet wachten op mijn Safety Training aankomende maandag, dan leer ik hoe ik met een wapen om moet gaan. Daarna ga ik pas echt mijn vrijheid tegemoet!