Mijn eerste week in Spitsbergen!

Alweer een week verder en ik heb het zo druk gehad dat ik geen tijd had om te schrijven. Dit stukje wordt zelfs op een boot geschreven!

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: ik blijk een heus schiettalent. Vanwege de rondneuzende ijsberen is het verplicht een schiettraining te volgen. Alleen als je die haalt, mag je een geweer dragen en “polar bear guard” zijn tijdens veldwerk. Dit was hetgene waar ik het meest moeite mee had: het neerschieten van ijsberen terwijl jij ze eigenlijk lastigvalt binnen hun territorium. Gelukkig heeft UNIS daar ook moeite mee; het neerschieten van een ijsbeer is dan ook het allerlaatste wat je doet als je er een tegenkomt. Het stappenplan is eigenlijk als volgt:

1. In snel tempo weglopen bij signalering

2. Wanneer dat niet mogelijk is, begin je jezelf groot te maken en lawaai te maken

3. Wanneer de ijsbeer je dan nog interessant vindt, mag de flare gun, soort vuurwerk uit een pistool, meerdere malen afgeschoten worden om af te schrikken

4. Als hij dan nog blijft naderen (mogelijk met 60 km/uur...), dan moet je hem neerschieten wanneer hij voorbij een met elkaar afgesproken afstand is gekomen.

5. Je moet de ijsbeer altijd doden, niet onnodig laten lijden. Het gaat dus niet om verdoving... 

Best wel heftig, maar de locals doen er alles aan om de ijsberen met rust te laten en met respect te behandelen. Voor de training leren we op 35 meter afstand 4 kogels binnen een schijf van 40 cm te schieten met een bolt action rifle. Eerst werd er godzijdank met dummy munitie geoefend; hiermee leerden we het wapen halfladen (munitie erin, maar je kan er niet direct meeschieten). Een spannend moment was de trekker overhalen met de echte munitie erin; als je het halfladen fout had gedaan, betekende de harde knal dat je gediskwalificeerd was. Daarna begon het schieten vanuit zowel liggende als zittende positie. Ik was bang dat de terugslag mijn schouder uit de kom zou schieten (wel heel makkelijk hapje ben ik dan...), maar het kwam niet verder dan schrikken van de knal. Twaalf van de twaalf kogels waren in de zwarte schijf; ik geef toe dat ik ontzettend trots was. En die bewonderende blikken van de buurjongens deden me stiekem ook wel erg goed. Geslaagd en dus mag ik vanaf nu geweren dragen voor veldwerk of eigen uitstapjes!

Naast de schiettraining werden we in zogenaamde “survivalsuits” te water gelaten. Het deed mij denken aan een soort maanlanding in astronautenpakken, maar het was simpelweg een “man-over-boord”-oefening in de arctische wateren. Het was in ieder geval een goede manier om mijn klasgenoten beter te leren kennen. 

De volgende dag ging vooral over communicatie met satelliettelefonen en gps en een EHBO-cursus toegespitst op een arctisch klimaat. Reanimatie was nuttig om op te frissen, maar ik geloof dat je liever niet door mij geholpen wil worden. In principe was de richtlijn dertig maal pompen in 18 seconden, maar met mijn goede wil kreeg ik het in 14 seconden voor elkaar. Oeps... Verder lag de nadruk op het behandelen van onderkoeling. Dan ben je bij mij wel aan het juiste adres, ik kan als de beste een burrito van je maken! 

Na twee dagen Safety Training was het tijd voor mijn eerste collegedagen. Beide docenten hebben ontzettend veel kennis en ik ben zo blij met het vooruitzicht op wat ik ga leren. De vele dagen veldwerk en lab kunnen niet anders dan mijn vaardigheden verbreden en verbeteren. Afgelopen vrijdag was mijn allereerste veldwerkdag; een glaciaal systeem bekijken in een van de nabij liggende valleien. De hele dag op pad met twee docenten en mijn fantastische klasgenoten: het was een cadeau! Een historisch moment was toch wel mijn allereerste voetstappen op een gletsjer. Verbazingwekkend voor de meeste klasgenoten; hoe kun je zo gefascineerd zijn door gletsjers, maar er nog nooit een bewandeld hebben? Het kan! 

Daarnaast was deze dag de eerste keer dat ik me buiten de veilige zone van Longyearbyen bevond. De realisatie dat er een onplezierige ontmoeting met een ijsbeer zou kunnen plaatsnemen... Brr, elk stukje wit (en dat zijn er veel) was een ijsbeer in mijn ogen. Het betekende in ieder geval dat we als groep dicht bij elkaar moesten blijven, met een geweer vooraan en achteraan. 

Het meest hilarische moment was toch wel de plaspauze. Gezien er geen bomen zijn, kun je je sowieso nergens achter verschuilen. Daarnaast mag je ook niet in je eentje weglopen vanwege de ijsberen. Er is maar één oplossing dus... Alle dames op een rijtje tegelijkertijd de broek naar beneden, met de rug naar een helling of berg, terwijl iemand met een geweer op jacht staat (en alle jongens zijn weggestuurd). De docente zei maar zo; als je dan plast, dan in ieder geval altijd met een goed uitzicht. En zo is het! 

Mijn weekend zal ik niet al te uitgebreid beschrijven, behalve dat we zaterdag zelfstandig zijn gaan wandelen langs een morene bij de Longyearbyengletsjer om fossielen te zoeken. Daarbij was ik de “polar bear guard”, reuzespannend om met een halfgeladen wapen rond te lopen. De rest leeft nog gelukkig! 

Zondag zijn we met een schip naar Pyramiden gevaren, een Russische vestiging die je op tijdreis neemt naar de Sovjet Unie. Hoogtepunt van de dag moet ik nog tussen kiezen: de prachtige ijsblauwe gletsjer die in zee uitmeerde of de (baluga)walvissen die we langs de boot gespot hebben. 

Wat is het toch heerlijk dat ik niet kan kiezen wat mijn favoriete dag van deze week is geweest!